Als marktverkoper op festivals werk ik een beetje achter de schermen. Maar in het echte backstagegebied mag ik niet komen. Nee, geen glitter en glamour voor mij. Geen speciale plekken waar ik mag relaxen en geen speciale sanitaire voorzieningen. Op de grotere festivals zijn er wel gebieden waar werknemers kunnen kamperen en douchen. Maar op de wat minder grote festivals moet ik slapen en plassen waar ook de festivalgangers dat doen. Hoewel het daar best gezellig kan zijn, is het niet bevorderlijk voor mijn energiepeil. En ja, omdat het voor mij toch gewoon werk is, is een beetje nachtrust wel gewenst.
Maar soms is het wel de moeite waard om op het festivalterrein te blijven. Ik herinner me Pinkpop 2017. Nog voordat de bezoekers het terrein op mogen, ben ik met mijn partner bezig om het winkeltje weer netjes te maken. Tot ik op een gegeven moment heerlijke gitaren van het hoofdpodium hoor komen. De soundcheck is begonnen. Die gitaren klinken zo fijn en gaan zo lang door, dat het me nieuwsgierig maakt. Ik loop via het bijna lege terrein naar het podium toe. Heel dichtbij kom ik niet, want het voorste gedeelte is afgesloten. Maar toch herken ik de mannen van Kings of Léon. Hoe heerlijk staan zij te jammen. En wat bijzonder is het dat ik bijna de enige toeschouwer ben.
Ik ben ook menig maal wakker gemaakt door een soundcheck. Zeker geen onplezierige manier van wakker worden. Zelfs op Graspop, hoewel je daar veel muzikaal geweld verwacht, kwamen er heerlijke gitaarsolo’s naar me toe gewaaid. Totdat de zanger ook zijn geluid wilde testen, toen was het over met de pret. Het fijnst wakker worden was misschien toch wel afgelopen weekend op Retropop, met de zwoele geluiden van Bryan Ferry. Ik moet eerlijk bekennen dat ik bijna geen muziek van hem ken, behalve ‘Avalon’ van de toenmalige band Roxy Music. Maar met, zoals mijn partner het noemde, zijn slaapkamerstem was het relaxed wakker worden.
